www.DrFree-Health.com همگام با بهداشت تغذیه جامعه
بسیاری از ادویه های مورد استفاده در تهیه غذا علاوه بر ایجاد طعم و رایحه مطلوب، به طور همزمان به سلامت مغز هم کمک می کنند. محققین دریافته اند که میخک، دارچین، جوز هندی و سایر ادویه ها که ما برای تهیه و طعم دار کردن غذا با یکدیگر مخلوط می کنیم، حاوی مواد مغذی مفیدی هستند که به تقویت حافظه، کاهش استرس یا بهبود خواب کمک می کنند.
خوشمزه و مفید
کمدهای آشپزخانه شما حاوی شماری از ادویه هایی است که اثرات مفیدی بر سلامت و عملکرد مغز دارند. این طعم دهنده ها اغلب برای پخت و پز در تعطیلات و جشن ها بیشتر به کار می روند. ادویه ها و گیاهان به عنوان ترکیبات بی خطر در رژیم غذایی انسان و شیوه های درمانی سنتی، تاریخچه ای طولانی دارند. اثرات آن ها بر مغز قابل توجه است و ما به تحقیقات بیشتری برای تعیین خواص بالقوه مصرف ترکیبات یافت شده در ادویه های رایج به عنوان دارو نیاز داریم.
توصیه می شود که از ادویه ها به مقدار زیاد مصرف نکنید و همیشه قبل از تغییر ناگهانی عادات رژیم غذایی خود با پزشک مشورت کنید. با این وجود، برخلاف بسیاری از محصولات دارویی، زمانی که ادویه های رایج به عنوان بخشی از رژیم غذایی سالم مصرف می شوند، به طور معمول هیچ عارضه جانبی نامطلوبی برای اکثر افراد ایجاد نمی کنند. بنابراین در تمام طول سال از این ادویه ها استفاده کنید زیرا مصرف ادویه ها یک راه طبیعی و خوشمزه برای تقویت عملکرد مغز است.
بسیاری از گیاهان و ادویه ها حاوی مواد مغذی مرتبط با سلامت مغز هستند و مطالعات در حال اجرا خواص مثبت آن ها را تایید می کنند. ادویه هایی که در این مقاله به آن ها اشاره می شود احتمالا برای تهیه کیک و کلوچه، نان و غذاهای سنتی بیشتر به کار می روند:
دارچین
دارچین که پوست درختی متعلق به آسیای جنوب شرقی است، خواص آنتی اکسیدانی، ضد دیابتی و فواید آنتی باکتریال دارد. در یک مطالعه حیوانی در سال 2015 مشخص شد که عصاره دارچین به محافظت از اختلال شناختی و آسیب مغزی ناشی از استرس اکسیداتیو در موش های آزمایشگاهی کمک می کند. فواید مغزی مرتبط با مصرف دارچین در انسان شامل کاهش التهاب، بهبود حافظه، افزایش تمرکز و تقویت فرآیند شناختی مغز است. برای دریافت بیشتر دارچین، آن را به قهوه، میوه های تازه، سوپ جو و صبحانه بیافزایید.
جوز هندی
جوز هندی در طبیعت بومی اندونزی می روید. این ادویه حاوی ترکیبات متعددی است که موجب بهبود خلق و خو، تسکین درد، انبساط عروق خونی و کاهش فشارخون می شود. برخی از مطالعات نشان می دهند که مواد مغذی موجود در جوز هندی ممکن است روند کاهش عملکرد شناختی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر را آهسته کند و بازسازی بافت مغزی پس از بروز سکته مغزی را بهبود بخشد. مصرف جوز هندی به همراه شیر گرم به القاء خواب کمک می کند. برای افزایش مصرف جوز هندی، آن را بر روی محصولات نان، تخم مرغ، گوشت و برگرها، برنج قهوه ای یا خامه دسرها رنده کنید.
میخک
میخک که از جوانه های گل خشک شده درخت همیشه سبز میخک تهیه می شود، به اندونزی تعلق دارد. این ادویه حاوی قدرت آنتی اکسیدانی بالایی است. مقایسه میخک با بیش از 1100 غذای حاوی آنتی اکسیدان نشان می دهد که محتوای آنتی اکسیدانی میخک 3 برابر دومین منبع مشابه آن یعنی پونه خشک، است. میخک همچنین یک عامل ضدالتهابی، ضدمیکروبی و بی حس کننده موضعی طبیعی است که خواص ضد قارچی دارد. ترکیبی در میخک یافت شده است که در پیشگیری از لخته شدن خون 29 برابر قویتر از آسپیرین عمل می کند.
زنجبیل
این ادویه که از ریشه گیاه زنجبیل به دست می آید به عنوان یک مسکن درد موثر عمل می کند. این اثر به دلیل وجود ترکیبات فعالی است که به کپسایسین _ مسکن درد شناخته شده در فلفل تند_ شباهت دارند. این ادویه به کاهش تهوع، کنترل التهاب، معکوس کردن فعالیت رادیکال های آزاد آسیب رسان سلولی و کاهش غلظت خون کمک می کند و از سلول های مغزی در مقابل زوال مرتبط با آلزایمر محافظت می کند. در مطالعه ای که بر روی 60 زن میانسال انجام شد چنین به دست آمد که مصرف روزانه 800 میلی گرم عصاره زنجبیل به بهبود حافظه کاری و تمرکز کمک می کند. زنجبیل تازه را در سس سالاد رنده کنید. یا همراه سبزیجات بپزید. پودر زنجبیل را به غذاهای پخته، چای یا مخلوط میوه ها بیافزایید.
هل
هل هم خانواده زنجبیل و زردچوبه است و خاصیت آنتی باکتریال دارد. علاوه بر این، خاصیت آنتی اکسیدانی آن به محافظت از سلول های مغزی در مقابل آسیب ناشی از رادیکال های آزاد کمک می کند. مطالعات نشان می دهند که مصرف نصف قاشق چایخوری پودر هل به مدت 3 ماه به همراه پیروی از رژیم غذایی سالم، به طبیعی نمودن فشارخون و کاهش خطر سکته مغزی کمک می کند. این اثر به دلیل انبساط عروق خونی و عضلات قلب است. قهوه یا چای را به همراه هل دم کنید یا به سوپ و خورش ها، خمیر نان، غلات صبحانه و مخلوط میوه ها پودر هل بیافزایید.
منبع: Harvard Medical School
